Malarstwo końca lat 70. XX wieku, a przede wszystkim lat 80. określane
jest jako nurt nowej ekspresji i pierwszym skojarzeniem jakie się pojawia są prace m.in. Ryszarda Grzyba, Pawła Kowalewskiego, Jarosława
Modzelewskiego, Włodzimierza Pawlaka, członków grupy artystycznej Gruppa. Warszawskie środowisko artystyczne w głównej mierze reprezentowało tendencje powiązane ze sztuką Neue Wilde - gwałtownych i spontanicznie malowanych płócien. Nie jest to jednak jedyna interpretacja sztuki w czasach postinformelowych. Równolegle pojawił się nurt nowej figuracji, którego reprezentantem jest m.in. Marek Sapetto. Jego obrazy przybierają estetykę plakatów – wypełnione płaską plamą barwną postacie, obwiedzione ciemnym konturem, relacjonują prosto z płócien najnowsze doniesienia, niczym prezenterzy wiadomości czy właśnie wspomniane afisze. W ten sposób artysta uprawia prywatną publicystykę, niekiedy podszytą szyderstwem jako środkiem do uwypuklenia poruszanego w obrazie tematu. Sam malarz twierdził, że przekazem zawartym w obrazie chce dotrzeć do świadomości widza w trzydzieści sekund, ponieważ wierzy w społeczne oddziaływanie sztuki.
Artysta w latach 1960-1966 studiował na Wydziale Malarstwa i Grafiki w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1971 roku był wykładowcą macierzystej uczelni a w 1990 roku uzyskał tytuł profesora. Wielokrotnie wystawiał swoje dzieła wspólnie z Wiesławem Szamborskim.
