Maria Ginter pochodziła z rodziny ziemiańskiej, uczestniczyła w ruchu oporu podczas II wojny światowej, walczyła w Powstaniu Warszawskim, wstąpiła do ZWZ-AK przybierając pseudonim Iza. Po aresztowaniu trafiła do więzienia na Pawiaku. Od dziecka zajmowała się jeździectwem, trenowała również grę w tenisa i narciarstwo. Jako pisarka wydała m.in. liczne wspomnienia „Galopem na przełaj”, „Z wiatrem pod wiatr”, „Galopem pod wiatr”, „Pół wieku wspomnień”, „Po rosie, po grudzie”, „Moja poezja”. Dzięki biegłej znajomości francuskiego i angielskiego zajmowała się również tłumaczeniami. W dziedzinie sztuk plastycznych uprawiała malarstwo i grafikę. W 1962 roku wyemigrowała z Polski i w Stanach Zjednoczonych ukończyła studia na wydziałach romanistyki i sztuki. Powróciła do kraju w 1980 roku by osiąść w jednej z żoliborskich willi w dzielnicy wyjątkowo bliskiej jej sercu, gdyż pamiętanej z dzieciństwa i w dużej mierze projektowanej przez jej wuja architekta Kazimierza Tołłoczkę. Od 1987 roku była fundatorką corocznej nagrody literackiej za twórczość pamiętnikarską.
Niesprzedane
