Celem prób wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych jest uzmysłowienie istotnej we współczesnym świecie roli przypadku. Przedmiotem miałyby być statystyczne przejawy życia w dziedzinie tak społecznej jak i psychicznej. Mówiąc prościej – gra kostką przestaje być tylko instrumentem, przy pomocy którego coś się osiąga, lecz staje się sama tematem. – Ryszard Winiarski
(w katalogu do wystawy w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki w Warszawie, 1970)
Teoria sztuki Ryszarda Winiarskiego została oparta o dwie zasady – porządek i przypadek. Porządek to matematyczne zasady - ciągi liczbowe. Przypadek to zmienna losowa, którą najczęściej był rzut kostką do gry lub monetą. To on wyznaczał pierwsze pole w starannie naniesionej siatce, od którego artysta rozpoczynał budowanie kompozycji traktowanej często jak element dodatkowy w swoich działaniach, a nie ich cel. Jako absolwent, nie tylko warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, ale również Politechniki, w swojej teorii sztuki zakładał połączenie jej z nauką, zrealizowanie obiektywnego dzieła sztuki, które nie byłoby nacechowane emocjami. Stąd również może wynikać wybór barwy: czarnej i białej, jak również z nawiązania do zero jedynkowego systemu czy kodu. Uzyskane fizyczne efekty swojej pracy nazywał często „próbami wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych”. Wydaje się, że dla Ryszarda Winiarskiego ważniejsze było naukowe, badawcze podejście do z czasem komplikowanych układów rozbudowywanych o kolejne barwy lub trzeci wymiar. Dzięki kolejnym komplikacjom „próbami wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych” artysta zaczął tworzyć obiekty przestrzenne. Najciekawsze z nich zostały zrealizowane w Holandii. Warto zwrócić również uwagę na opinię Bożeny Kowalskiej, która wskazuje, że w postawie artystycznej Ryszarda Winiarskiego widać nie tylko zalążki sztuki konceptualnej, ale również rolę procesu. Obecnie twórczość Ryszarda Winiarskiego zestawia się z nutem op-artu, gdyż szczególnie przestrzenne kompozycje artysty tworzą pewien rodzaj iluzji i łudzą oko obserwatora, oraz z konsekwentną koncepcją artystyczną Romana Opałki i jego obrazami liczonymi z cyklu: 1 – ∞ realizowanymi od 1965 roku.
Sprzedane za 560 000 zł (672 000 zł z opłatą aukcyjną)
